در ستایش زندگی

    یک چیزهایی هم هست که نمیخواهم به آنها فکر کنم. واقعا نمیخواهم. بخدا نمیخواهم. به همین خاطر یکی یکی میگذارمشان توی یک صندوقچه ی فولادی و درش را چهار قفله میکنم و صندوقچه را می اندازم وسط دریا و راحت و فارغ راه رفته را برمیگردم. غافل از اینکه دریا هم این حرفهای مگو را پس زده و صندوقچه عین یک جنازه ی متعفن آمده روی آب و آرام آرام دارد پشت سرم به سمت ساحل می آید.

میدونی خونه مون چی کم داره؟ یه بالکن یا پنجره ی رو به خیابون که از اونجا بتونم منتظر اومدنت بشم.

#میم

      چند سال پیشا توی مدرسه یه شاگردی داشت که میز و صندلی و در و دیوار و کتاب و دفترش رو پر کرده بود از حسن و البته قلب. هر چی بهش میگفت ول کن این حرفا رو بچسب به درست! دختره جواب میداد کدوم صحبتا خانم؟ اینجا همش نوشتم حُسن.

چند وقت پیشا توی خیابون دیدتش و احوالش رو پرسیده بود. اوضاعش با حُسن کذایی حسنه نبود و با یه بچه داشت ازش جدا می شد.

حالا یه مدت هم به جای اینکه بهم بگین "اردی بهشتی با احساس"،  صدام کنین "رمضونی جذاب" تا ببینم چی پیش میاد.

نمیدونم این خر افسردگی با کس دیگه ای کار نداره، که خواب و خوراک و ریدنش دم خونه ی ماست؟

   روزها که از غارم میام بیرون یه پرنسس ام با لباس سفید و کفش صورتی. غروبا اما تبدیل میشم به دیو. خورشید که میره پشت کوه، سروتونین ها رو هم با خودش می بره.